Απόσπασμα από το ερευνητικό άρθρο :

Tanner, A., & Dounavi, K. (2020). Maximizing the potential for infants at-risk for autism spectrum disorder through a parent-mediated verbal behaviour intervention. European Journal of Behavior Analysis.

 

 Μια απο τις πιο συχνές ενδείξεις μη τυπικής ανάπτυξης είναι η μειωμένη κοινωνική επικοινωνία και η μετατόπιση του βλέμματος του βρέφους προς το κοινό αντικείμενο/κατεύθυνση που κοιτάζει ο ενήλικας. Η ανάπτυξη της κοινής προσοχής, δηλαδή η ικανότητα του βρέφους να «συντονίζει την προσοχή του μεταξύ αντικειμένων και ανθρώπων που αλληλεπιδρούν με σκοπό να αποκτήσει γνώση των αντικειμένων ή γεγονότων».

Συμπεριφορές κοινής προσοχής αποτελούν το μοίρασμα της προσοχής (δηλ ακολουθώ το βλέμμα του ενήλικα προς ένα αντικειμενο η γεγονός) και η κατεύθυνση της προσοχής προς το άλλο άτομο.

Η ακολουθία του βλεμματος του ενήλικα από την πλευρά του βρέφους αποτελεί θεμελιώδη ικανότητα σχετικά με την αναγνώριση του προσώπου και την κατανόηση των πρώιμων επικοινωνιακών σημαδιών.

Τα βρέφη πρέπει να έχουν αναπτύξει αυτή την δεξιότητα μέχρι την ηλικία των 12 μηνών.

Κατά την περίοδο της βρεφικής ηλικίας (κάτω των 18 μηνών) δεν παρατηρούνται στερεότυπες κινήσεις, πράγμα που παρουσιάζεται και παρατηρείται συχνότερα σε επόμενους μήνες ανάπτυξης ( δηλ. στους 24 μήνες). Επομένως η απουσία στερεότυπων κινήσεων δεν αποτελεί επιβεβαιωτικό παράγοντα απουσίας ΔΑΦ κατά την βρεφική ηλικία.

Επίσης παρατηρείται ότι τα τυπικά βρέφη χρησιμοποιούν κατά τους 12 πρώτους μήνες της ζωής μια ποικιλία νευμάτων/σημαδιών επικοινωνίας και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν αυτά τα σημάδια και πριν επέλθει η ανάπτυξη της ομιλίας. Αντίθετα, τα βρέφη στα οποία αργότερα δόθηκε η διαγνωση ΔΑΦ, έτειναν κατά τους 12 πρώτους μήνες της ζωής να χρησιμοποιούν λιγότερα νεύματα/σημάδια επικοινωνίας.

Το εντατικό θεραπευτικό πρόγραμμα παρέμβασης που ξεκινάει κάτω από την ηλικία των 3 ετών, συσχετίζεται με αισιόδοξα θεραπευτικά αποτελέσματα και αύξηση του δείκτη νοημοσύνης των βρεφών. Κατά την διάρκεια των τριων πρώτων χρόνων της ζωής, ο εγκέφαλος εμφανίζει την μεγαλύτερη πλαστικότητα του, δηλαδή δημιουργείται το σύστημα νευρώνων του εγκεφάλου και οι συνάψεις μεταξύ των νευρώνων.

Η πολύ πρώιμη παρέμβαση μεγιστοποιεί το δυναμικό των βρεφών και μειώνει σημαντικά τα συμπτώματα ΔΑΦ πριν την ολοκληρωτική παρουσίαση τους και την επιβεβαίωση της διάγνωσης.

Σε αυτές τις πολύ μικρές ηλικίες, η παρέμβαση διευκολύνεται από την εκπαίδευση του γονέα ως θεραπευτή του παιδιού του, καθώς η εμπλοκή του γονέα αυξάνει την ποιότητα της αλληλεπίδρασης του με το βρέφος.

Η παρέμβαση εστιάζει στην κοινωνική επικοινωνία, όπως η παρακολούθηση των οικείων φωνών και των ερεθισμάτων του προσώπου, καθώς και στην απόκτηση βλεμματικής επαφής. Αν και η βλεμματική επαφή, ως δεξιότητα, κατακτάται εως τον 6ο μήνο, τα βρέφη με κίνδυνο εμφάνισης ΔΑΦ μειώνουν αυτή την δεξιότητα μεταξύ 2-6 μηνών.